دالک

آرکاشای عزیزم ؛

هوای بدی است و دیگر خبری از برف و باران نیست ؛

و تنها کاری که می شود کرد این است که روبروی پنجره نشست و موسیقی گوش داد و فکر کرد .

این هوا آدم را به کتاب خواندن وا نمی دارد .

دعا کن که برف ببارد ...

دلم می خواهد برف ببارد و تا زانویم داخل برف باشد .

آن وقت می شود پیراشکی های خوشمزه درست کرد ، کتاب های بیشتری خواند ، موسیقی های شادتری گوش کرد و عمیقتر غمگین بود .

برای ما آرکادی ،

برای ما که همه عمرمان را داخل برف و سرما زندگی کرده ایم ،

در روزها و شبهای برفی به دنیا آمده ایم

در روزهای برفی خندیده ایم و گریه کرده ایم

و زیر بارش برف به عشقمان فکر کرده ایم ؛

راستی

چرا تنهایی انسان ها اینقدر دنباله دار است ؟