دالک

امشب ششمین سالی است که پدربزرگم را از دست داده ام .

از دست داده ام .

شب نامرده و خیلی چیزها رو به یاد آدم میاره .

حالا من بعد از یک روز که جلوی اشکم رو به زحمت گرفتم که مادرم ناراحت نشه ،

تنها و در سکوت مطلق ( در حالی که دلم پر میزنه "ساری گلین " گوش کنم ، اما می ترسم چون می دونم حالم رو حسابی بد می کنه ) ، روی تخت دراز کشیدم و دارم به زور می نویسم شاید که حالم بهتر شه .

می دونم که نیم ساعت بعد چراغ رو خاموش می کنم و مچاله می شم و گریه می کنم و گریه می کنم و به همه چیز فکر می کنم و گریه می کنم ... شاید که حالم بهتر شه ...

به نبودن پدربزرگم عادت کردم . هر چند که خیلی عجیبه که یکی باشه ، بعد یهو دیگه نباشه ...

برای این گریه می کنم که می دونم قراره آدمای بیشتری رو از دست بدم ...

امسال یکی از آشنایان رو از دست دادم . حمیدرضا حسینی رو ، که رفت حج و دیگه برنگشت . یعنی بازم هست ؟

بازم از دست دادن هست ؟

برنمیام از پسش ...

اگه یه روزی بچه ام رو از دست بدم چی ؟

یا همسرم رو ؟

یا ...

حتی فکر کردن بهش مریضم می کنه .

به خاطر همین هم گریه می کنم .

به هر حال ، دوستت دارم بابابزرگ ...

دوست داشتم به جای اینکه توی قلبم باشی ، اینجا کنارم بودی

اما یه چیزایی هست که تغییر دادنشون خیلی سخته .