دالک

بعضی وقتها آدم گریه نمی کند ؛

فرو می ریزد

و فرو می رود داخل یک سکوت و تاریکی عجیبی .

اینطور وقت ها آدم تقریبا مرده است - از نگاهش می توانی بفهمی -

فقط مجبور است که زندگی کند . انگار که دارد وظیفه ای را انجام می دهد .

ولی دیگر هیچ احساسی نسبت به هیچ چیز ندارد .

نمی دانم چرا احساس می کنم یک وقتی می آید که من هم مجبور شوم اینطور زندگی کنم .

کاش حداقل آنوقت یک توانی برای نوشتن داشته باشم . یک کتاب می نویسم اگر آن طور شد .

اسمش را هم شاید گذاشتم :

« خاطرات یک روسی مرده »

یا مثلا

« چیزهایی که یک مرده می فهمد ، اما نمی تواند بگوید »

حالا وقت زیاد است . باید راجع به اسمش بیشتر فکر کنم .