دالک

چشمهایش را به چشمی دوربین چسبانده بود و برای اینکه بتواند عکس های خوبی بگیرد همه چیز را با دقت زیر نظر داشت.

صندلی ها را ؛ سکو را ؛ مدعوین محترم را و کسی را که داشت با حرارت از موضوع مهمی که حیات بشریت به آن وابسته است حرف می زد.

به انتهای سالن که رسید ؛ در یک لحظه حقیقت ناخوشایندی را درک کرد :

" چقدر همه چیز اینجا سخت، بیهوده و تهوع آور است ... "

این احساس باعث بسیاری از تصمیم گیری های آینده او شد؛

سالن را و تمام آدمهایش را به سرعت و برای همیشه ترک کرد؛

به استان دیگری رفت؛

و در یک روستای کوچک که پر از گندم و درخت های سیب بود؛

معلم سه پسر به نامهای صالح، محمد و حمید و دو دختر به نامهای رویا و فاطمه شد

که به تازگی معلم خود را در یک سانحه رانندگی از دست داده بودند.