000009

امروز رفته بودم مراسم عقد یکی از نزدیکترین دوستانم.

سر عقدش اصلا دست خودم نبود و نمیتونستم گریه ام رو کنترل کنم.

دقیقا همون حالتی که سر عقد خواهر خودم داشتم.

- نمیخوام بگم که دوستم مثل خواهرمه و این حرفا-

یه کم که فکر کردم دیدم من به خاطر اینکه دوستم رو در هیئت عروس میبینم نیست که گریه میکنم؛

من با دنیای مجردی بهترین دوستم خداحافظی نمیکنم.

من با چند سال خاطره؛ چند سال زندگی ؛ چند سال دیدن دوستم به شکل و شمایل قدیمش خداحافظی میکنم.

من با بخشی از وجود خودم خداحافظی میکنم.

با لحظه هایی که شاید خیلی خاص نبودن ولی "بودن".

یکی از سخت ترین مجازاتها برای انسان همین گذشت زمانه.شاید اگه بقیه هم به همین چیزایی که من فکر کردم فکر میکردن...

چقدر دردناکه گذشت زمان...

اما امشبم بالاخره میگذره و فردا یه روز دیگه است.

-------------------------------------------------------------------------

پ.ن :

یه نوشته ای توی دفتر سال ۸۹ داشتم.اون موقع یادم نیست که به چه بهانه ای نوشته بودمش اما الان خیلی بیشتر میفهمم که چی نوشتم.

آناماری...

کدام تابوت مقدسی از خاطره جدا میکند

مرا

تو را

کسی را...

از دفترچه خاطرات روزانه یهودای حواری

* هر انسان بزرگی حواریون خاص خودش را دارد.اما بدبختانه همیشه یک یهودا شرح حال او را مینویسد.

" به قول سعدی علیه الرحمه:ندانم کجا دیده ام در کتاب"

 

به نام آفریننده ام.

 

زیر تک درخت زیتون روی تپه نشسته ام.باد ملایمی می آید و برگهای زیتون را تکان میدهد.معمولا در این منطقه زیتون نمی روید و وجود همچین درختی در اینجا برای من نوعی معجزه است.

امروز روز خوبی است؛ اما پیامبر هنوز بیمار است.با امروز تقریبا سه هفته میشود که بیمار است.

مدام از این وضعیت ناله و شکایت میکند.فکر میکند خدا او را نیز فراموش کرده است.هذیان تب است.

از پرستاری کردن او خوشنودم؛اما خدا مرا ببخشد؛گاهی ناله و شکوه هایش خسته ام میکند.بیماری برایش خوب است.هر چه رنج بکشد، روحش پاکتر میشود..هر چند خود نیز چند روزی میشود که احساس تب میکنم.چشمانم سرخند.میل عجیبی به خوابیدن دارم؛اما نمیشود که من نیز تمام روز را استراحت کنم.یک نفر باید باشد تا از کلبه مراقبت کند،گوسفندان را به چرا ببرد،برایشان نی بزند،شیرشان را بدوشد و ضمنا برای پیامبر بیمارمان سوپ کلم تهیه کند.

آخ...کلم...باید امروز به شهر بروم و کلم بخرم.چند کوپک بیشتر در جیبم نیست.خدا کند کلم های ارزان قیمتی گیرم بیاید.شاید بتوانم دفترچه ای هم نسیه کنم.اما شهر رفتن عذابم میدهد.جای آلوده ایست.مردهایش پستند و زنانش بی پروا.عبادت خانه های بزرگی دارند اما عبادتگاه هایشان لطف این تپه و این درخت زیتون را ندارد.پیامبر شهر را دوست دارد و اگر سر پا باشد خودش برای خرید به شهر میرود.کار درست را هم پیامبر میکند.

چشمانم میسوزند.حرارت تمام بدنم را داغ کرده است.میخواهم گوسفندان را به قادر متعال بسپارم و کمی بخوابم.خنکای اینجا حالم را بهتر میکند.یادم باشد امروز پیرمرد دوره گرد به اینجا می آید.یک دست لباس اضافه در خانه دارم.

دعای امروز:خداوندا؛یا قادر متعال؛علاوه بر پیامبرت و این حواری حقیر،آن گوسفند آبستن نیز بیمار است.لااقل بر او و بره بینوایش مرحمت فرود آر.

آمین.

 

یه سری مطلب انگار یه جایی جا مونده...

پیش دبستانی - به قولی آمادگی - که میرفتم؛ یه پسری بود که اسمش اصلا یادم نیست.

دوست بودیم با هم.خیلی مودب بود و خیلی عاقل و آروم.

عکسش رو دارم؛ الان که نگاه میکنم میبینم چقدر هم خوش قیافه و با نمک بود.

توی عکسی که ازش دارم یه کیف قرمز انداخته پشتش و پیراهن سفید پوشیده و شلوار جین بند دار.

۶ سالش بود.

چیزی که دقیق ازش یادمه اینه که عاشق پازل بود.مثل خودم.

از یه دختری به اسم صحرا بدش میومد.مثل خودم.

سوگلی خاله های اونجا بود.مثل خودم.

توی عکسی که ازش دارم خودمم هستم.

سر صفیم.من جلوش وایستادم.

یادمه که خوب میخندید.زیاد نمیخندید بیشتر لبخند میزد.گفتم که؛ آروم بود.مثل خودم.

عجیبه که اینهمه یادمه.

کاش اسمش هم یادم بود.

میشد پیداش کرد اگه اسمش هم یادم بود.

هیچکدوم از اینا یادم نبود تا پارسال؛

که داشتیم آلبوم هامون رو نشون عضو جدید خانواده مون میدادیم.

عکسمو که دیدم خندیدم.گفتم :" مامان این پسره رو یادته؟"

دیدم ناراحت شد.گفت :" آره.بنده خدا."

گفتم:" چرا بنده خدا؟"

و من بعد از حدود ۱۴ سال فهمیدم که سال بعد از گرفتن این عکس؛وقتی کلاس اول بود؛

چند تا آدم بد؛ چند تا آدم خیلی بزرگ؛ دزدیده بودنش تو راه مدرسه.

کشته بودنش.

تیکه تیکه کرده بودنش

انداخته بودنش توی کانال آب.

وقتی فهمیدم؛ یادم اومد که چقدر دوستش داشتم.

اون موقع که مامانم گفت تیکه تیکه اش کرده بودن؛یادم اومد که چقدر پازل دوست داشت.

یادم اومد که اگه بود الان ۱۹ سال داشت.مثل خودم.

یادم اومد که...

چه تاسف بغض آلودی شده این یادآوری...

کاش اسمش هم یادم بود.

میشد پیداش کرد اگه اسمش هم یادم بود.

 

7150

 

 агар

    Бӯи  шукуфаҳои  Себ ҳам

ба  Бӯи  Ҷӯи Мӯлиён

...ояд ҳаме

...Бухорои ман

...Хазон намерасад ба навбаҳори ту

 ------------------------------------------------------------------------

اگر بوی شکوفه های سیب هم

با بوی جوی مولیان آید همی...

بخارای من...

خزان نمیرسد به نوبهار تو*...

------------------

پ.ن * : بخشی از سرود ملی تاجیکستان

پ.ن: دلتنگی ام برای بخارا هم از همان شکل دلتنگی ام برای هرات  است.

همان حس عجیبی که بعضی وقتها به آدم میگوید:

" تو یک روز آنجا بوده ای؛

 در بازار هرات برقع به سر داشتی از پیرمردی سیب زمینی میخریدی؛

در خجند پای مناره مسجدی منتظر کسی بودی و بادروسری قرمزت را بلند میکرد و بوی گیلاس در موهایت میپیچید؛

روزی در تاشکند غریب و غمگین و وحشت زده در برفها خودت را میکشاندی و جسد پسرت " حیدر " را بغل زده بودی و دنبال زمینی می گشتی و خاکی؛ که بشود قبری کند برای کودک ۴ ساله ای...

در بخارا شاهزاده ای بودی؛

و در سمرقند گدای دوره گردی.

در کابل روزی دختر ۹ ساله ای بودی که در خیابان های ویران گم شده بود و از اقبال بلندت به دست طالب ها پیدا شدی و مادرت هیچوقت دیگر تو را ندید اما سالها نام تو در خیابان ها زیر لبش زمزمه میشد...

روزی تو همه زنان جهان بودی ؛

و چیزی که به خاطر می آوری

تنها

خاطرات مبهمیست."

 

 

 

1412

نامم الگا بود.

یادم هست خانه مان را؛

که پدرم دو درخت سیب در حیاطش کاشته بود.و اینکه در تابستان چقدر محصول میداد و بویش چطور بود همه را یادم هست.

حتی بوی کلوچه های مادر را یادم هست.... کلوچه های سیب را ؛ که کمی به تلخی میزد اما با چای خوشمزه میشد.

دیگر چیزی به جز درختهای سیب یادم نیست...

درختهای سیب و کلوچه ها و برفها و مادرم...

مادرم...

یادم هست که مادرم روی برفها غلط خورد و یادم هست که دیدم برفها چطور قرمز شدند و آب شدند و صورت مادرم زرد شد و سفید شد و کبود شد و یادم هست که پدرم بلندش کرد و در حیاط خانه؛ مادر را زیر درختهای سیب کاشت...

من گریه می کردم و آندری شانه هایم را گرفته بود و من حس کردم که دستهای برادرم می لرزد...

یادم هست که چطور بدون کفش دویدم و از خیابان روسری مادر را برداشتم.یادم هست که روسری اش قهوه ای بود با گلهای قرمز و بوی کلوچه سیب می داد.

یادم نیست که چه شد و آندری چگونه رفت و چگونه برنگشت و چگونه تفنگ پدر را دزدید تا برفهای ژانویه را از خون قاتل مادر قرمز کند؛

اما یادم هست که پدر به من نگاه میکرد و هیچ خوشحال نبود.

خانه مان مصادره شد و پیانویمان هم.

نقاشی تزار را پاره کردند و پدرم را کتک زدند و اگر آندری تفنگ را نبرده بود...

وقتی هلمان میدادند که سوار کامیون شویم و برویم به جنوب؛ یادم هست که پدرم برگشت و نگاهی به درخت سیبی که مادر را زیر آن کاشته بود کرد.

یادم هست که من برنگشتم.... و یادم هست که دیگر نه درخت سیب را دیدم و نه آندری را...

دیگر چیزی یادم نیست...

دیگر فقط همان درختهای سیب را یادم هست.

فقط درختهای سیب را.

1-598

تقریبا هیچ کدوم به من هیچ چیزی یاد ندادند.

نه کافکا؛ نه پروست؛ نه هدایت نه آلن پو نه آل احمد و نه خیلی های دیگر.

فقط  4 نفر هستند که حتی قلم روی کاغذ گذاشتنم را مدیونشان هستم:

 داستایوسکی؛چخوف؛ سیدنی ا هنری و خالد حسینی.

اینها بیشتر از این که نویسنده باشند آموزگاران نویسندگی اند.

624

چیزی که اکثریت آرزوی توقفش را دارند " زندگی" نیست؛

"فکر کردن مداوم" است.

و البته برای توقف " فکر کردن مداوم" هم راهی به جز تمام کردن زندگی نیست.

274

خوابیدن خیلی عالیه؛

هیچ کس به جز خودت توی خوابت نیست.

این همون چیزیه که من بهش میگم :

" دنیای شخصی فوق العاده".

----

افسوس به حال ما که فکر میکنیم آزاده ایم و دنبال آزادگی تا قله قاف هم میرویم؛

در حالیکه بی خبریم از اینکه پایمان در گل است و ادعای سرو بودن میکنیم...

من بلد نیستم درباره عاشورا بنویسم؛

اصلا خیلی سخت است که آدم بخواهد درباره عاشورا چیز خوبی بنویسد.

قلم آدم خون میشود و نمیگذارد.

بعد از 1400 سال هنوز هستند کسانی که علم حسین را بلند میکنند.

هستند عاشقان حسین.

اما...امان از آزادگی.

امان.

09

دیگر مگرش به خواب بینم...