دالک

بعضی وقتها آدم به دیگران حرفهایی میزنه که خودش بیشتر از همه بهشون فکر می کنه .

اونروز به یه نفر که چندان علاقه ای به نوشتن داستانش نداشت ( شاید هم داشت و میترسید )

( شاید هم داشت و نمیخواست بگه که دارم )

گفتم :

قرار نیست کتاب مقدس بنویسی .

و جمله ای رو گفتم که داستان بلند جدیدم باهاش شروع میشه :

« هیچ کس نمیتواند از داستان های زندگیش فرار کند »

دقت که کردم ؛ دیدم همه عمرم دلم خواسته که کتاب مقدس بنویسم.

جاهای مختلف ، چیزهایی نوشتم که دوست داشتم دیگران منو با اونها بشناسن .

همین وبلاگ نصفه و نیمه ، تنها جایی بود که میشد کمی بیشتر ، کمی عمیق تر بنویسم.

ولی نه جوری که میخواستم.

من توی بدترین شرایط زندگیم ، قلم به دست نگرفتم و ننوشتم ؛ ترس هام رو ننوشتم ، ناراحتی ها و اشک هام رو ننوشتم ، آرزوها و کاش هام رو ننوشتم ، _ من برای خودم متاسفم _ من ننوشتم که اشتباه کردم .

میتونستم و ننوشتم.

چون ترسیدم .

ترسیدم که پیش داوری بشم .

ترسیدم که از دست بدم و قبلا هم گفته بودم که ترس دارم از این از دست دادن.از دست دادن اعتماد ، از دست دادن دوست ، از دست دادن یک طرز تفکر ، از دست دادن هر چی . هر چیز مزخرفی .

پس سعی کردم طوری بنویسم که نه انگار که منم ؛

به خاطر همین شروع کردم به نوشتن داستان هایی که شخصیتهاش درواقع خودم بودم یا به نحوی به من مربوط بودن.

یه بار کارمند بانک شدم ، یه بار نویسنده ای که کسی قبلا کتابهاش رو نوشته بود ، کارگر شدم و بازیگر ، و به جز کارمند بانک ؛ همه رو دور ریختم .

من بودم که کتاب مقدس مینوشتم.

چون میترسیدم .

اولین بار ، اولین داستان کاملی که درباره زندگیم نوشتم ، ماجرای حضرت بود .

   آخ ... حضرت ... هنوز هم داستانت برای من غم آور است .

و بعد ، سعی کردم بیشتر بنویسم .

اما چندان از خودم ننوشتم ، از کودکی و نوجوانی و جوانی ام ، و گذشته ای که داشتم .

من از گذشته خودم چندان راضی نیستم و خاطرات شیرینم حالا غم انگیزترین خاطراتم است .

مثل داستان پدربزرگم .

مثل داستان حضرت .

من همیشه سعی داشتم کودکیم رو فراموش کنم ؛ به دلایل نامعلومی .

شاید به دلیل آرمانگرایی.

زندگی بد و دردناکی تا اینجا نداشتم ؛ واقعا نداشتم و شاید ناسپاس هم باشم ؛

اما به هر حال راضی نبودم.

من بچه ای بودم که آرزوهای خیلی بزرگی داشت ، الگوهای خیلی بزرگی داشت و متاسفانه زیاد هم می فهمید . زیاد می خواند و زیاد فکر می کرد . دوستان خوب و زیادی نداشت و عزیز دردانه معلمها بود و برای همین همسالانش چندان دوستش نداشتند و غالبا تنها بود . و گفته بودم یک بار ، که زینب از کتابخانه مدرسه شان کتاب میدزدید - نه ، نمی دزدیدی ، بی اجازه برمیداشتی و بعد هم میگذاشتی سرجایش.این را همیشه یادت بماند زینب - و همیشه هم از «از دست دادن» هراس داشت . حالا هم دارد .

من می خواستم کتاب مقدس بنویسم ،

من می خواستم بهترین باشم و به خاطر همین ، یه چیزایی رو از گذشته ام حذف کردم .

اما حالا فکر می کنم که هر چقدر هم که توی زندگیم اشتباه کرده باشم ؛

هر چقدر هم که گذشته ناراحت کننده و غمگینی داشته باشم؛

هرچقدر هم که تنها بوده باشم ؛

نمیتونم از زندگیم و داستانهاش فرار کنم.

که زینب بی گذشته ، زینب نیست و دلیلی هم برای زینب بودن نداره .