دالک

یادم هست خانه مان را؛

که پدرم دو درخت سیب در حیاطش کاشته بود.و اینکه در تابستان چقدر محصول میداد و بویش چطور بود همه را یادم هست.

حتی بوی کلوچه های مادر را یادم هست.... کلوچه های سیب را ؛ که کمی به تلخی میزد اما با چای خوشمزه میشد.

دیگر چیزی به جز درختهای سیب یادم نیست...

درختهای سیب و کلوچه ها و برفها و مادرم...

مادرم...

یادم هست که مادرم روی برفها غلط خورد و یادم هست که دیدم برفها چطور قرمز شدند و آب شدند و صورت مادرم زرد شد و سفید شد و کبود شد و یادم هست که پدرم بلندش کرد و در حیاط خانه؛ مادر را زیر درختهای سیب کاشت...

من گریه می کردم و آندری شانه هایم را گرفته بود و من حس کردم که دستهای برادرم می لرزد...

یادم هست که چطور بدون کفش دویدم و از خیابان روسری مادر را برداشتم.یادم هست که روسری اش قهوه ای بود با گلهای قرمز و بوی کلوچه سیب می داد.

یادم نیست که چه شد و آندری چگونه رفت و چگونه برنگشت و چگونه تفنگ پدر را دزدید تا برفهای ژانویه را از خون قاتل مادر قرمز کند؛

اما یادم هست که پدر به من نگاه میکرد و هیچ خوشحال نبود.

خانه مان مصادره شد و پیانویمان هم.

نقاشی تزار را پاره کردند و پدرم را کتک زدند و اگر آندری تفنگ را نبرده بود...

وقتی هلمان میدادند که سوار کامیون شویم و برویم به جنوب؛ یادم هست که پدرم برگشت و نگاهی به درخت سیبی که مادر را زیر آن کاشته بود کرد.

یادم هست که من برنگشتم.... و یادم هست که دیگر نه درخت سیب را دیدم و نه آندری را...

دیگر چیزی یادم نیست...

دیگر فقط همان درختهای سیب را یادم هست.

فقط درختهای سیب را.