دالک

 агар

    Бӯи  шукуфаҳои  Себ ҳам

ба  Бӯи  Ҷӯи Мӯлиён

...ояд ҳаме

...Бухорои ман

...Хазон намерасад ба навбаҳори ту

 ------------------------------------------------------------------------

اگر بوی شکوفه های سیب هم

با بوی جوی مولیان آید همی...

بخارای من...

خزان نمیرسد به نوبهار تو*...

------------------

پ.ن * : بخشی از سرود ملی تاجیکستان

پ.ن: دلتنگی ام برای بخارا هم از همان شکل دلتنگی ام برای هرات  است.

همان حس عجیبی که بعضی وقتها به آدم میگوید:

" تو یک روز آنجا بوده ای؛

 در بازار هرات برقع به سر داشتی از پیرمردی سیب زمینی میخریدی؛

در خجند پای مناره مسجدی منتظر کسی بودی و بادروسری قرمزت را بلند میکرد و بوی گیلاس در موهایت میپیچید؛

روزی در تاشکند غریب و غمگین و وحشت زده در برفها خودت را میکشاندی و جسد پسرت " حیدر " را بغل زده بودی و دنبال زمینی می گشتی و خاکی؛ که بشود قبری کند برای کودک ۴ ساله ای...

در بخارا شاهزاده ای بودی؛

و در سمرقند گدای دوره گردی.

در کابل روزی دختر ۹ ساله ای بودی که در خیابان های ویران گم شده بود و از اقبال بلندت به دست طالب ها پیدا شدی و مادرت هیچوقت دیگر تو را ندید اما سالها نام تو در خیابان ها زیر لبش زمزمه میشد...

روزی تو همه زنان جهان بودی ؛

و چیزی که به خاطر می آوری

تنها

خاطرات مبهمیست."