دالک

پیش دبستانی - به قولی آمادگی - که میرفتم؛ یه پسری بود که اسمش اصلا یادم نیست.

دوست بودیم با هم.خیلی مودب بود و خیلی عاقل و آروم.

عکسش رو دارم؛ الان که نگاه میکنم میبینم چقدر هم خوش قیافه و با نمک بود.

توی عکسی که ازش دارم یه کیف قرمز انداخته پشتش و پیراهن سفید پوشیده و شلوار جین بند دار.

۶ سالش بود.

چیزی که دقیق ازش یادمه اینه که عاشق پازل بود.مثل خودم.

از یه دختری به اسم صحرا بدش میومد.مثل خودم.

سوگلی خاله های اونجا بود.مثل خودم.

توی عکسی که ازش دارم خودمم هستم.

سر صفیم.من جلوش وایستادم.

یادمه که خوب میخندید.زیاد نمیخندید بیشتر لبخند میزد.گفتم که؛ آروم بود.مثل خودم.

عجیبه که اینهمه یادمه.

کاش اسمش هم یادم بود.

میشد پیداش کرد اگه اسمش هم یادم بود.

هیچکدوم از اینا یادم نبود تا پارسال؛

که داشتیم آلبوم هامون رو نشون عضو جدید خانواده مون میدادیم.

عکسمو که دیدم خندیدم.گفتم :" مامان این پسره رو یادته؟"

دیدم ناراحت شد.گفت :" آره.بنده خدا."

گفتم:" چرا بنده خدا؟"

و من بعد از حدود ۱۴ سال فهمیدم که سال بعد از گرفتن این عکس؛وقتی کلاس اول بود؛

چند تا آدم بد؛ چند تا آدم خیلی بزرگ؛ دزدیده بودنش تو راه مدرسه.

کشته بودنش.

تیکه تیکه کرده بودنش

انداخته بودنش توی کانال آب.

وقتی فهمیدم؛ یادم اومد که چقدر دوستش داشتم.

اون موقع که مامانم گفت تیکه تیکه اش کرده بودن؛یادم اومد که چقدر پازل دوست داشت.

یادم اومد که اگه بود الان ۱۹ سال داشت.مثل خودم.

یادم اومد که...

چه تاسف بغض آلودی شده این یادآوری...

کاش اسمش هم یادم بود.

میشد پیداش کرد اگه اسمش هم یادم بود.