دالک

خوبم. خوب خوب.

اگر مشکلت در این دنیا تنها خوب بودن یا نبودن من است.

حالا دیگر این که چرا چیز درست و حسابی ای نمی نویسم شاید مربوط به شرایط آب و هوایی باشد. می دانی که در زمستان چگونه ام.

راستش چیزی هم برای نوشتن ندارم و حرفی هم برای گفتن نیست؛ هر چیز که هست تکرار قبلی هاست با بیان دیگری، که فکر نمی کنم حتی خودم هم مایل باشم بخوانمشان. ( هر چند هیچگاه توقعی از خواننده نداشته ام . هر چند قلب انسان فرو میریزد وقتی بداند خواننده ای ندارد.چه برسد به اینکه نویسنده دست چندمی باشد که تازه هیچ چیز هم نمی نویسد. راستی یادم باشد داستانی بنویسم راجع به نویسنده دست چندمی که تنها چند خواننده معدود دارد.)

امروز برف بارید. و من در برف ها راه رفتم. شاید گزاره های ساده ای باشند اما می دانی که در میان برف ها چگونه ام.

این روز ها و این شب ها کم خوابم. خوابم نمی برد و فکر می کنم. نه به چیز مشخصی؛ به همه چیز. گاهی حتی به 200 سال پیش هم فکر می کنم. اما چیز بیشتری یادم نمی آید . 

ساعت حدود 1 نیمه شب است.

این مطلب را هم به خاطر دلخوشی تو نوشته ام.

می دانی که چگونه ام ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------

انسان هیچ گاه نمی تواند رنج را آنگونه که هست توصیف کند.

اگر میشد؛

کتاب ها نوشته بودم از برف های زمستان ...