دالک

می دانم نباید این حرف ها را نوشت ...

می دانم که ممکن است کسی بیاید و این ها را بخواند 

کسی که مرا بشناسد، تو را بشناسد 

و ممکن است سرزنشم کند به خاطر این جملات

این عاشقانه ها

این حرف هایی که می خواهم به تو بگویم.

اما نمی شود که نگفت و ساکت ماند

نمی شود که هر روز این درد را ندیده گرفت

عشق را ندیده گرفت

 و پی کار خود رفت.

می دانم عزیزم ..

می دانم که نامه ام خیلی آشفته تر از این است که بتواند یک نامه عاشقانه درست و حسابی باشد.

هر چند

شاید نخوانی

شاید هیچ وقت ندانی و شاید بعدها حتی یادت هم نماند.

نه من تا به حال نامه عاشقانه ای نوشته ام

و نه تو تا به حال نامه عاشقانه دیده ای.

هر روز که بیدار می شوم

چشم هایت می آیند جلوی چشم هایم.

لبخندی می زنم و بعد دردی قلبم را فشار می دهد.

بعدها می فهمی چقدر سخت است که کسی برای تو نباشد

کسی که دوستش داری

و دلت می خواهد دست هایش همیشه در دستان تو باشد.

دوست داشتم برایت چیزی بنویسم

که لااقل بدانی زمانی که خیلی کوچک بودی

کسی بود که تو را جور دیگری دوست می داشت.

هر شب خواب تو را میدید در باغی که پر از گلها و پروانه های رنگارنگ بود

و تمام روزهای زمستان را به این فکر می کرد که گرمت هست یا نه ؟

می دانی؛ 

من زمانی - خیلی سال قبل؛ آنقدر زیاد که عددش با انگشتان دست های کوچک تو شمرده نمی شود -

کودکی داشتم...

این مسئله مربوط به زمستان است و برای همین تمام روزهای زمستان را به تو فکر می کنم.

می دانی؛

همان قدر که بوی همه مادرها شبیه هم است

همه بچه ها هم یک بو می دهند.

روزی که مادر شدی اینها را می فهمی.

دوست داشتم به جای نوشتن نامه عاشقانه ای که شاید مصرفی هم نداشته باشد؛

هر روز با تو باشم؛

اما نشد

از جایی به بعد دیگر نمی شد.

نپرس چرا و چطور و چگونه،

چیزهایی هست که نمی دانی و امیدوارم روزگار هیچوقت به تو نفهماند.

روزگار همیشه باید برای تو خوب باشد

چشمت باید همیشه به فردای روشن تری باشد عزیزم...

همیشه و هر روز؛

حتی تا روزی که قدت از قد خاله ات بلندتر شد؛

حتی روزی که من نباشم ...

حتی اگر روزی 

که این روزها را ،

و مرا ،

از یاد برده باشی.